't Grolse Knunneke 2021

F ijn dat jullie nu weer ‘t Knunne- ke kunnen lezen en erin kunnen bladeren als het te langdradig wordt. Maar eigenlijk is alle tekst en zijn alle kleurrijke foto’s die erin staan ondergeschikt aan één absolute voorwaarde: ‘t Knunneke moet wel bezorgd worden! Daar gaat het eigenlijk om; we zijn compleet afhankelijk van onze bezor- gers. Nu zijn die bezorgers van ‘t Knunneke ook heel vaak de men- sen die de foto’s hebben gemaakt of zogenaamde slimme artikelen hebben geschreven en die willen graag dat hun foto wordt gezien of hun verhaal gelezen. Dus zij stoppen nog liever twee exemplaren in de bus dan een. Allemaal eigen belang! Bij alle professionele kranten en kranten die zichzelf uniek achten - dat zijn ze allemaal - is de zwakke plek altijd de bezorging. Richard, die op de middelbare school zit te zuchten en te hannesen met onbe- grijpelijke wiskunde of dat vervloekte Frans, heeft als bijbaan bezorging van een krant. Maar ineens valt hem die fraaie Suze op die er veel beter uitziet dan welke krant ook en dan is de keus tussen krant of ledikant heel snel gemaakt. Gevolg is een cha- grijnige abonnee die tevergeefs op zijn krant wacht totdat de liefde van Richard over is. Ik heb zelf vele jaren ’t Knunneke bezorgd; ja, ik schrijf er ook in en dan is het dus heel veel eigen belang dat de krant wordt gelezen en dat gaat niet zonder bezorging. Eerst kreeg je dan als bezorger een lijst met de straatnamen in een wijk. Als het een nieuwe wijk was ging ik naar het gemeentehuis en vroeg: hebben jullie de namen van de nieuwe wijk? “Hebben we een nieuwe wijk dan?”, riep de ambtenaar verrast. “Goh, dat was ons nog niet opgevallen. Fijn dat je dat even komt melden. Heb je de straatnamen ook dan kun- nen we dat mooi van je overnemen.” Het moest niet gekker worden. Samen met de kinderen ging ik dan de bezorging doen. We namen elk een straatzijde en kwamen dan als het allemaal goed liep gelijktijdig aan het eind van zo’n straat. Maar op een keer was ik een stuk langzamer dan de dochter. Wat ben je ineens snel zei ik. Nou, antwoordde ze, ik heb twee huizen overgeslagen want daar wonen twee leraren en ik krijg steeds geheel ten onrechte onvoldoendes van die lui. Aan zo’n stelletje sadisten ga ik dat Knunneke niet geven! Ik weet wel haast zeker dat een derge- lijke afweging door het bestuur van de carnavalsvereniging niet was inge- calculeerd. Ik heb destijds overigens niet onderzocht of lerarenhuizen veelvuldig werden overgeslagen. Ja, je maakte wat mee onderweg. Ooit liepen we in een niet al te beste straat en een wat opgefokte toetebel riep keihard tegen haar vriend zodat ik het goed kon horen: ”Ze zouden dat geld dat zo’n rot krant kost maar aan de armen geven!” Ze verwachtte een reactie van mij en daarom deed ik dat juist niet. Aan het eind van de straat kwam de dochter aanrennen, ze was ziedend. Ze had alles gehoord. “Je had dat wijf moeten attaqueren”, brieste ze. Daar was geen woord Frans bij. Op attaqueren na dan. Akkoord. Je kunt bij de bezorging ook reke- ningen vereffenen. De dochter had net voor de bezorging van start ging, de band laten plakken. Dat kostte destijds naar ik me meen te herin- neren 7 gulden. Goede oude tijd, precies. Maar haar vriendin had het voor 5 gulden voor elkaar gekregen. Op de route lag het adres van de fietsenmaker. Die krijgt geen krant zei de dochter beslist; hij heeft me voor 2 gulden belazerd. Ik zei dat ze aan moest bellen en zeggen dat ‘t Knunneke dit jaar twee gulden kostte waardoor de rekening zou zijn vereffend. Daar is ze toch maar niet aan begonnen, had trou- wens niet veel gescheeld. Als jullie dit allemaal hebben gelezen dan is de bezorging deze keer ook weer (bijna) perfect geweest. Ferry Broshuis BEZORGEN IS HET ENIGE DAT TELT Beter laat, dan... Ik drink en sport tegelijk, dat heet bacardio! 19 - ‘t Grolse Knunneke 2021